Miejska i Powiatowa
Biblioteka Publiczna

Wstrząsająca powieść o snach, prawdzie, sekretach, milczeniu i samotności wśród ludzi. Czasem człowiek obawia się wyjawić nie tylko prawdę, ale nawet swoje sny. Ponieważ sądzi, że dopóki milczy i ukrywa się, jest bezpieczny. Tymczasem od cierpienia można uwolnić się jedynie opowiadając o nim. Tylko wyrzucając z siebie najskrytsze tajemnice, można pozbyć się trucizny i doznać oczyszczenia. Pilar przyjeżdża do Stambułu, w poszukiwaniu zaginionego męża. W nieznanym mieście, wśród obcych ludzi zaczyna szukać jego śladu. Jednak wspomnienia z dziennika snów, który pozostawił po sobie jej mąż Eyüp, z czasem przenoszą ją w całkiem inną historię, w której prawda miesza się z koszmarem. Nadchodzi czas, żeby wszystko, co pozostawało w ukryciu, wyszło na jaw. Nermin Yildirim urodziła się w 1980 roku w Bursie. Ukończyła dziennikarstwo na wydziale komunikacji Uniwersytetu Anatolijskiego. Pisała do wielu czasopism i gazet. Mieszka w Barcelonie i Stambule. Od roku 2013 związana jest z czasopismem "Ot Dergi", w którym publikuje swoje opowiadania.

Pełna pogody ducha i życzliwości opowieść o tym, jak los pomaga nam być szczęśliwymi.Kwilące niemowlę, ukryte pod biurkiem podczas powstania warszawskiego, solidny sejf pół wieku strzegacy powierzonej mu tajemnicy, otoczony sosnami stary dwór nad jeziorem, czekający cierpliwie na swoją właścicielkę...

Czy Gazańczycy się bawią? Czy Strefa Gazy jest piękna? I czy reportaże telewizyjne wiernie ukazują codzienne życie w największym na świecie "więzieniu na wolnym powietrzu"?Od pięknych plaż po zamknięte granice, od tajnej zabawy sylwestrowej po bazar z bielizną, na którym handlują tylko mężczyźni - laureatka Nagrody Ondaatje, Louisa Waugh, odmalowuje barwny, intymny portret mieszkańców Gazy, ukazując ich radości, smutki, nadzieje i bolączki. "Spotkajmy się w Strefie Gazy" to przejmujący portret śródziemnomorskiego kraju, wzruszająca opowieść o tym, co to dziś znaczy być Gazańczykiem.Siła i wartość tej odważnej relacji leży w opisie mieszkańców Gazy i ich życia. [Waugh] przytacza słowa gazańskiej poetki Soumayi Susi, według której aby żyć w Gazie, trzeba stworzyć sobie własny tajemny świat. Książka ukazuje tajemny świat Waugh, zamieszkany przez ludzi, którzy żyją pod podwójną okupacją - Hamasu i Izraela - ale którzy mimo to są dumni ze swojej historii, odnajdują radość życia w swoich społecznościach. i chętnie wypoczywają na plaży."Sunday Times"Książka ta, łącząca historię z reportażem politycznym i opowieściami zwyczajnych ludzi, nie stroni od opisów koszmarnych warunków życia w Gazie. Przede wszystkim jednak, jako portret ducha, godności i zaradności oblężonego ludu, stanowi cenną przeciwwagę dla powszechnego w zachodnich mediach poglądu, jakoby Strefa Gazy była ziemią zdolną tylko do cierpienia. Waugh odnajduje w Gazie śmiech, gniew, opór i piękno, a nawet, wbrew wszelkim oczekiwaniom, nadzieję. Jej szczery i serdeczny hołd złożony ludowi Gazy zasługuje na możliwie najcieplejsze przyjęcie."New Internationalist"Pasjonująca, pouczająca i poruszająca opowieść.Mariella Frostrup, BBC4 Open BookKsiążka godna prawdziwego uznania."The Economist"Miło jest nareszcie znaleźć książkę, która delikatnie i subtelnie ukazuje realia życia większości Gazańczyków. Waugh umie wydobyć okruchy człowieczeństwa z najbardziej przygnębiających sytuacji, co w ostatecznym rozrachunku nadaje jej książce optymistyczną wymowę. Przejmująca, obrazowa i przenikliwa."Sunday Herald"Ta książka wnika pod powierzchnię, pod koszmarne obrazy, które przywykliśmy oglądać w materiałach telewizyjnych ze Strefy Gazy, i ukazuje bardziej ludzkie oblicze tej ziemi, oblicze, które niewielu dane było poznać, a co dopiero opisać. "Spotkajmy się w Strefie Gazy" zadowoli, pouczy i zainspiruje jak żadna inna książka o Gazie. Jest żywo napisana i przepojona miłością do życia.Radża Szehadeh, autor książki "Palestyńskie wędrówki: Zapiski o znikającym krajobrazie"Niewielu z nas miałoby odwagę narazić własne życie i zamieszkać w Strefie Gazy. Louisa Waugh pokazuje, że ma wszystko, czego potrzeba, by porwać się na tak śmiałe przedsięwzięcie: nieprzebrane pokłady ludzkiego ciepła, wytrwałość w poszukiwaniu promyków radości nawet w najbardziej ponurych okolicznościach, niepodważalną szczerość i wreszcie elokwencję niezbędną, by opowiedzieć to, co ma do opowiedzenia, w sposób dla nas zrozumiały. Kroczy po cienkiej linii rozsądku przez wszystkie napotkane absurdy i koszmary, i kreśli czuły portret oblężonego ludu.Chris Stewart, autor "Jeżdżąc po cytrynach: Optymista w Andaluzji"W tej mocnej, chwytającej za serce książce, Louisa Waugh z powodzeniem ukazuje nam prawdziwe oblicze Gazy. Spotykamy Palestyńczyków w ich mieszkaniach, miejscach pracy, kawiarniach, na przyjęciach i weselach. przeczytajcie koniecznie.Izzeldin Abuelaish

A jeśli to naprawdę ja jestem najsłabszym ogniwem?Kiedy człowiekowi wydaje się, że jest tylko on i reszta świata, że wszyscy są przeciwko niemu, często ma rację, ale równie często nie ma.Zuzanna sama siebie nazywa sandwich woman - babka-kanapka. Jest uwięziona między wspomnieniami o nieżyjącej już matce a relacjami z córką, która powoli, ale stanowczo wymyka się spod jej kontroli.Powodowana impulsem oraz pewnym mającym nieoczekiwane skutki spotkaniem, sięga po prowadzone niegdyś dzienniki, żeby przypomnieć sobie "siebie sprzed": sprzed męża, dziecka, obecnego życia. Wbrew oczekiwaniom wspomnienia nie wracają na zawołanie, a kiedy już się pojawiają, odsłaniają wydarzenia i relacje, które nie były proste ani jednoznaczne. Powrót do tak łatwo mitologizowanej młodości - ani sielskiej, ani anielskiej - okazuje się pułapką. Każde wspomnienie pociąga za sobą kolejne - jeszcze bardziej bolesne. Żeby było Zuzannie jeszcze trudniej, cała ta podróż w czasie odbywa się w warunkach napiętych relacji z własną córką, która "niedługo skończy już osiemnaście lat" i tak samo boleśnie dojrzewa, jak boleśnie przejrzewa Zuzanna. Julia jest nieodrodną córką swojej matki - swoje wie.To operacja na otwartym sercu. Zuzanna wprawdzie dowiaduje się, czego nie chce, ale nadal nie wie, czego chce.Agnieszka Nietresta-Zatoń (ur. 1974) - autorka rozpraw: "Małgorzata Hillar. Szkic monogra?czny", nominowanej do nagrody im. Ludwika Frydego i "Powołani na bunt. Transgresje polskich poetów XIX wieku", a także powieści "Pustostan" i "Oaza spokoju". Przyznaje rację Wisławie Szymborskiej: Nie ma rozpusty gorszej niż myślenie. Za Stanisławem Grochowiakiem powtarza: Bunt nie przemija, bunt się ustatecznia. Pytana, po co jej tyle książek, zasłania się cytatem z Susan Sontag: Kiedy czytam, zawsze mam wrażenie, jakbym jadła. Natomiast potrzeba czytania jest jak nieznośny wilczy głód.

Straciłaś ją z oczu tylko na sekundę. Totalnie porywający thriller psychologiczny. Erika Rice wjeżdża windą na ostatnie piętro luksusowego wieżowca. W apartamencie z widokiem na Central Park mieszka jej były mąż. Ich córka Alice, pieszczotliwie zwana Króliczką, zostawiła tam ulubioną zabawkę, którą chcą pilnie odebrać, zanim na zawsze wyjadą z Nowego Jorku - Erika już się może się doczekać, kiedy znajdzie się z dala od kontrolującego męża. Winda zatrzymuje się gwałtownie między piętrami, gasną światła, drzwi się uchylają. Zanim mechanizm ponownie się uruchomi, czteroletnia Alice zdoła wydostać się przez szparę w drzwiach i wyjść na zewnątrz. Ale wtedy winda rusza ponownie i zjeżdża na parter. Kiedy Erika wróci na górę, po dziewczynce nie będzie ani śladu. Zrozpaczona matka rozpoczyna desperackie poszukiwania dziewczynki w czternastopiętrowym wieżowcu, w którym nic nie jest takie, jakie się wydaje. Z czasem zdaje sobie sprawę, że mieszkańcy apartamentowca, zamiast pomagać, okłamują ją, prowadząc mroczną grę, w której stawką jest życie jej córeczki. Czy czteroletnia dziewczynka może się rozpłynąć w powietrzu? Alex Sinclair jest autorem trzech thrillerów psychologicznych, mieszka w cichym miasteczku pod Melbourne w Australii. Jeśli akurat nie spędza czasu z żoną i córką, obsesyjnie dopracowuje swoją prozę. Uwielbia pisać utrzymane w szybkim tempie, porywające opowieści z nagłymi zwrotami akcji. Namiętnie czyta książki wszystkich gatunków, jednak największą słabość ma do thrillerów psychologicznych. Szczególnie ceni sprawną narrację.